Βλέπουμε
καθημερινά Χιλιάδες άρθρα για όλα αυτά που ζούμε ως χώρα αλλά και ολόκληρος ο
πλανήτης μας.
Έχουμε μια
μεγάλη λύπη βλέποντας χιλιάδες συνανθρώπους μας να βάζουν τέλος στην ζωή τους,
να χάνουν την εργασία τους, την αξιοπρέπεια τους, αλλά πάνω απ’ όλα βλέπουμε την
αδυναμία των κυβερνώντων όλων των κρατών, άλλοι να μην μπορούν και
άλλοι να μην θέλουν να βάλουν μια τάξη σε όλη αυτήν την
ομολογουμένως αλλά και βεβαιωμένη απ’ όλους αταξία που μεθόδευσαν.
Βλέποντας όλα
αυτά που έχουν σχεδιαστεί να εφαρμόζονται πιστά και με αποφασιστικότητα,
παρατηρούμε ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμη σκληρή μάχη που θα δώσει η ανθρωπότητα
για την περαιτέρω επιβίωση της.
Πολλές μάχες δόθηκαν στην ιστορία της
ανθρωπότητας, τα αίτια και ο λόγος πάντα ο ίδιος Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ και η
ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ.
Δυστυχώς όμως
τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας δεν διδάσκουν το ανθρώπινο γένος
αλλά πάντοτε επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία και την κατάληξη αυτής, πάντοτε την
επισφραγίζει ένας καταστρεπτικός και ολέθριος πόλεμος.
Δεν μπορούν
δυστυχώς οι άνθρωποι να αποβάλλουν τα παραπάνω αίτια από την
σύντομη αυτήν ζωή τους αν και γνωρίζουν πως όλοι κάποια μέρα θα φύγουν για μια
άλλη ζωή και δεν θα παραμείνουν εδώ αιώνια, συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν αυτήν
την θλιβερή και καταστρεπτική πλευρά της ιστορίας. Είναι μια
δύναμις που τυφλώνει το γένος των ανθρώπων και το κάνει να
αυτοκαταστρέφεται.
- Τα ερωτήματα που τίθενται είναι:
- αλήθεια οι άνθρωποι δεν διδάσκονται
από την ιστορία τους;
- Τι προσπαθούν να επιτύχουν όλοι αυτοί οι
Ηγεμονίσκοι που στην εποχή τους έφεραν δεινά και πόνο; Αλήθεια δεν πόνεσαν και
οι ίδιοι όταν ερχόταν η ώρα να πληρώσουν αυτοί και οι οικογένειες τους; Ποιος
τους γνωρίζει σήμερα; Πως τους καταγράφει η ιστορία;
- Τι διαφορά θα προκύψει και σε αυτήν την
επερχόμενη καταστροφή;
- Τι θα κερδίσουν όλοι αυτοί που απ’ όλες τις
θέσεις τους υπηρετούν;
- Ποιος λοιπόν
έχει τόσο σκληρή ψυχή σαν το διαμάντι; Ποιος είναι τόσο ανήμερος και άσπλαχνος,
ο οποίος θα άκουγε το στεναγμό που ολόγυρα μας βουίζει σαν το ίδιο το θρηνητικό
τραγούδι πολλών ανθρώπων που ψάλλουν ομόφωνα, και δεν θα πονούσε η ψυχή
του; Δεν θα λύγιζε και δεν θα έλιωνε από όλα αυτά τα θλιβερά και
αξιοθρήνητα; Αυτά βέβαια δεν τα λέω για παρηγοριά, γιατί ποιος
λόγος θα μπορούσε να γιατρεύσει αυτή τη συμφορά, αλλά τα λέω με
την θρηνητική αυτή κραυγή μου θέλοντας να καταδείξω τον πόνο και την οδύνη και
της δικής μου ψυχής.
Συλλογίζομαι
με τι μεγάλη τέχνη στήνονται όλα σε αυτόν τον
ατελείωτο πόλεμο εναντίον μας, συλλογίζομαι ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που
δεν μας επιτίθενται οι ίδιες κατά πρόσωπο και φανερά αλλά στήνουν κρυφές παγίδες
καλύπτοντας τον σκοπό τους για μας. Αυτό μας το κάνει για να πάθουμε κι
εμείς εκείνο που έπαθαν οι πρόγονοι μας.
Αυτό έφερε και μένα σε μεγάλη
έκπληξη με έκανε να φθάσω μέχρι παραλογισμού.
Συλλογίζομαι τη
μεγάλη τέχνη του διαβόλου στον πόλεμο εναντίον μας. Αυτός, επειδή από πείρα
γνωρίζει ότι, όταν πολεμείσθε από τους εχθρούς δαίμονες, τότε αυξάνει και
περισσότερο ζωντανεύει μέσα σας η αρετή, άλλαξε γνώμη. Έτσι δεν σας πολεμά πια
κατά πρόσωπο και φανερά, αλλά σας στήνει κρυφές παγίδες, καλύπτοντας τον κακό
σκοπό του για σας, κάτω από το όνομα εκείνων που σας πολεμούν. Αυτό μας το κάνει
για να πάθουμε κι εμείς εκείνο που έπαθαν και οι πρόγονοί μας: Δηλαδή να μη
θεωρήσουμε ότι τα παθήματά μας είναι για χάρη του Χριστού, αφού, δήθεν, εκείνοι
που μας καταδιώκουν είναι αδελφοί χριστιανοί.
Όσο όμως και αν είναι κανείς
λυπημένος, ας μην γίνεται δείγμα άνανδρης ψυχής, αλλά ας
χύνει λίγα δάκρυα χαράς και αυτό με ήσυχο τρόπο, τα δάκρυα έχουν το
φυσικό ιδίωμα να γεννιούνται από κάποια πληγή, η
οποία ερεθίζει και μουδιάζει την ψυχή.
Ας είμαστε χαρούμενοι στην εκδήλωση αυτής της
επίθεσης εναντίον μας, να έχουμε όψη ανθηρή και ροδοκόκκινη και με μια λέξη να
χοροπηδά η ψυχή μας και να πάλλεται από χαρά και να την εκφράζουμε
με διάφορους τρόπους την χαρά μας.
Διότι όλα αυτά
που περνάμε σήμερα αλλά και η τελική επίθεση που έχει σχεδιαστεί εναντίον του
ανθρωπίνου γένους μας, με την εξέλιξη ενός ακόμη παγκοσμίου
πολέμου, μας ομοιάζουν με τα παθήματα του Θεανθρώπου ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ας υπομείνουμε λοιπόν ως καλοί στρατιώτες του
Χριστού τα πάντα και ας μην πέσουμε σε βαριά θλίψη για τα πράγματα αυτού του
κόσμου.
Ας μην αποκάμουμε
λοιπόν, αδελφοί μου, γιατί μας περιμένουν στεφάνια Μαρτύρων. Οι χοροί των
Ομολογητών είναι έτοιμοι να απλώσουν τα χέρια, να μας υποδεχθούν και να μας
συναριθμήσουν στη δική τους τάξη. Αναλογισθείτε τους Αγίους από τα παλιά χρόνια
μέχρι σήμερα. Κανένας τους δεν αξιώθηκε να λάβει το στεφάνι της υπομονής, ζώντας
μέσα στην τρυφή και στις περιποιήσεις των ανθρώπων. Όλοι αποδείχθηκαν δόκιμοι
στην πίστη, περνώντας μέσα από μεγάλες θλίψεις και από τη φωτιά των
πειρασμών.
Μακάριος είναι εκείνος που καταξιώθηκε να
υποφέρει παθήματα για χάρη του Χριστού. Πιο μακάριος απ’ αυτόν είναι όποιος
καταξιώθηκε να περάσει μέσα από πληθώρα τέτοιων πειρασμών και θλίψεων. Γιατί
«δεν είναι άξια τα παθήματα που περνάμε σ’
αυτή τη ζωή, αν συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να μας αποκαλυφθεί» (Ρωμ. 8,
18).
Εκείνος
λοιπόν που αποφεύγει τη θλίψη, στερεί τον εαυτό του από τη δοκιμασία, η οποία
τον ωριμάζει και τον εδραιώνει στην αρετή. Όπως δεν στεφανώνεται κανείς αν δεν
παλέψει με κάποιον, έτσι δεν μπορεί να αποδειχθεί κανείς δοκιμασμένος και
έμπειρος με άλλο τρόπο, παρά μονάχα δια μέσου των θλίψεων. Από όλες τις θλίψεις,
λέει ο Απόστολος, θα τους γλυτώσει ο Κύριος, όχι βέβαια εμποδίζοντάς τους να
πέσουν στους πειρασμούς, αλλά χαρίζοντάς τους «μαζί με τον πειρασμό και τη
διέξοδο, ώστε να μπορέσουν να αντέξουν» (Α' Κορ. 10,
13).
Εκείνος που ισχυρίζεται ότι δεν ταιριάζει η
θλίψη στον δίκαιο άνθρωπο, είναι σαν να λέει ότι δεν είναι στον αθλητή
απαραίτητος ο αντίπαλος.
Εκείνος που θα χύσει
πικρά δάκρυα για την αμαρτία του άλλου, θεράπευσε ήδη τον εαυτό του.
Για την αμαρτία να
κλαις. Αυτή είναι η αρρώστια και ο θάνατος της αθάνατης ψυχής και γι’ αυτή
πρέπει να κλαίει κανείς συνέχεια και να οδύρεται.
Γι' αυτή
πρέπει να χύνονται όλα τα δάκρυα και να μη σταματά κανείς να στενάζει από τα
βάθη της καρδιάς του. Έτσι έκλαιγε ο Προφήτης Ιερεμίας, για εκείνους που είχαν
χαθεί από την αμαρτία. Και επειδή δεν ήταν αρκετά τα φυσικά δάκρυα, ζητούσε
αστείρευτη πηγή δακρύων (Ιερ. 8, 23-9, 1).
Τέλος, ας
ευχαριστήσουμε τον Χριστό και Θεό μας, γιατί σ’ Εκείνον πρέπει κάθε τιμή και
προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα,
τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Ι)
Κάντας Σπύρος
….. έως
τα ερωτήματα
ΙΙ)
Μέγας Βασίλειος
…….
Τελευταίο ερώτημα έως τέλους
http://greeknation.blogspot.gr/2013/01/h_6.html
